درباره اینکه سری فیلم "اخراجی ها" از "مسعود دهنمکی" سخیف است و مبتذل و توهین به شعور بیننده و سرشار از حرفهای رکیک و شوخی های زننده این روزها زیاد شنیده ایم و خوانده ایم.
می خواهم از دید دیگری هم به قضیه نگاه کنم.
قبل از آن یک سوال:
فرض کنید به دلیلی به یک جنایتکار بالفطره کمک مالی کرده اید. بعد از آگاهی از این که کسی که به او کمک کرده اید یک جنایتکار بوده است تا چه حد وجدانتان آسوده خواهد بود؟ آیا بعد از شنیدن جزییات یکی از جنایت های او فکر شریک جرم بودن راحتتان خواهد گذاشت؟
اگر جواب مثبت است که بحثی ندارم.
اما در صورتی که پاسختان منفی است خوب است نکته ای را به یادتان بیاورم.
مسعود دهنمکی کسی است که در جنایت هولناک شبیخون به خوابگاه دانشجویان در کوی دانشگاه تهران در شامگاه هجدهم تیرماه ۷۸ فرماندهی اوباش لباس شخصی موسوم به انصار حزب الله را بر عهده داشت. در این واقعه یک قتل ثبت شده و دارای شاکی خصوصی و دارای پرونده در دستگاه قضایی وجود دارد. قتل شهید عزت ابراهیم نژاد. قاتلان اصلی نیز کسی نیستند جز مسعود دهنمکی و مهدی صفری تبار (پسر امام جمعه اسلامشهر در آن زمان) که با ضربات زنجیر و چاقو و سپس تیر خلاص در چشم چپ و شقیقه مقتول، او را به شهادت رسانده اند.
اگرچه بیدادگاهی که برای واقعه هجدهم تیرماه ۷۸ تشکیل داده شد با تبرئه متهمان تبرئه لکه ننگی ابدی بر پیشانی دستگاه قضایی وابسته جمهوری اسلامی باقی گذاشت اما پرونده جنایتی که دهنمکی و فرهاد نظری (فرمانده نیروی انتظامی) به فرمان مستقیم سیدعلی خامنه ای انجام دادند در حافظه تاریخ باز است تا روزی که این جنایتکاران تقاص جنایتشان را بازپس دهند.
نوشته‌های یک دراکولای دم بخت 